Wojny znane są ludzkości od zarania dziejów, są one motorem napędowym techniki, fascynują nas i przerażają zarazem. Nic więc dziwnego, że filmowcy od dziesięcioleci próbują coś o nich opowiedzieć, znaleźć w nich pewną uniwersalną prawdę, prawdę o ludzkiej naturze - okrutnej, ale i gotowej do największych poświęceń, w imię tego, co uważamy za właściwe. Na przestrzeni dekad powstały dziesiątki obrazów ukazujących wojnę z wielu perspektyw, od dramatu jednostki, przez obrazy wielkiego bohaterstwa, po przemyślenia na temat alternatywnego biegu wydarzeń.
Zdecydowanie najpopularniejszym tematem jest II wojna światowa - największy konflikt w historii ludzkości, jednak współczesne konflikty również mają swoją reprezentację wśród obrazów o tej tematyce. Jakie jednak są najlepsze filmy wojenne? Zapraszamy Cię więc, drogi czytelniku, do zapoznania się z listą najlepszych dzieł traktujących o wojnie.
Żelazny klasyk kina wojennego. Obraz Roberta Aldricha nakręcony w 1967 roku na stałe zapisał się w historii gatunku. Opowieść traktuje o grupie dwunastu skazańców wysłanych z samobójczą misją na teren Francji. Pod wodzą majora Reismana mają za zadanie likwidację grupy nazistowskich oficerów spędzających urlop w urokliwym francuskim zamku. W przypadku powodzenia misji otrzymać mają oni amnestię. Film jest pewną metaforą drogi po odkupienie grzechów, całość przekazana jest w dość zero-jedynkowy sposób, jednak całość utrzymana jest w dosyć luźnej konwencji filmu przygodowego. Na pewno jest to interesujące połączenie, które zasługuje na uwagę.
Szósty film Quentina Tarantino zabiera nas w podróż do okupowanej przez nazistów Francji. Fabuła przedstawia nam historię Shoshany, młodej kobiety, która cudem przeżyła spotkanie z demonicznym pułkownikiem Hansem Landą (nagrodzony za tę rolę Oscarem Christoph Waltz), prowadzącą małe kino w Paryżu. Drugim bohaterem jest porucznik Aldo Reine (Brad Pitt), dowodzący tak zwanymi "Bękartami Wojny", czyli specjalnym oddziałem działającym na tyłach wroga, złożonym z żołnierzy pochodzenia żydowskiego. Losy tych trzech postaci łączą się w całość, na skutek wydarzeń, mogących odmienić losy całego świata. Quentin Tarantino opowiada historię w charakterystyczny dla siebie sposób - z pazurem i zacięciem tygrysa. Inscenizacyjny talent reżysera prezentuje się tutaj w pełnej krasie. Hitchcock napisał kiedyś słynne słowa o bombie tykającej pod stołem, w "Bękartach Wojny" bomba pod stołem umieszczona jest cały czas, przez cały seans jednak nie wiadomo kiedy ów bomba eksploduje. Znakomite kreacje aktorskie, niesamowita reżyseria i scenariusz łączący powagę z humoreską zdecydowanie gwarantuje miejsce na liście najlepszych filmów wojennych wszechczasów.
3 października 1993 roku, w Mogadiszu rozpoczęła się akcja amerykańskich sił zbrojnych. Wedle planu trwać miała ona 45 minut i zakończyć porwaniem dwójki doradców Mohameda Farrah Aidida, somalijskiego dowódcy wojskowego odpowiedzialnego m.in. za przechwytywanie kontyngentów żywności dla głodującej ludności Somalii, oraz masakrę na 26 pakistańskich żołnierzach sił ONZ. Operacja nie poszła jednak zgodnie z planem, pozostawieni sami sobie żołnierze amerykańscy stawiali opór wrogim milicjom przez kilkanaście godzin. Śmierć poniosło 18 amerykanów, oraz ponad 1000 cywilów i członków somalijskiej milicji. Tragedia w Mogadiszu odbiła się szerokim echem w społeczeństwie amerykańskim, a w 2001 roku na wielki ekran przeniósł ją Ridley Scott. "Helikopter w Ogniu" to film surowy i brudny. Nie ma tu idealizowania wojny, żołnierzom towarzyszymy w najgorszych chwilach, widzimy ich strach i zrezygnowanie. Kamera cały czas jest przy nich, widz szybko identyfikuje się z postaciami, dlatego każda śmierć na ekranie jest tak do głębi poruszająca. Obraz Ridleya Scotta to jeden z najlepszych filmów pokazujących działania wojenne - prawdziwie i bez ogródek. Cytując aktora wcielającego się w jedną z głównych postaci “People will think twice about sending our troops on the ground into a land that we don’t know anything about, to be slaughtered"
Konflikt w Wietnamie niejako ukształtował społeczeństwo amerykańskie lat 70. Odniesienia do niego znajdziemy w praktycznie każdym wytworze popkultury tamtych czasów, jednak jeden wrył się szczególnie mocno w masową pamięć. "Łowca Jeleni" Michaela Cimino to obraz kultowy, ta trwająca 3 godziny podróż opowiada nie tyle o samej wojnie, a o ludziach biorących w niej udział. Z początku film może być mylący, gdy myślimy o dobrym filmie wojennym przed oczami mamy sceny batalistyczne, huk wystrzałów, i chaos pola bitwy, w "Łowcy Jeleni" natomiast przez niemal 45 minut poznajemy głównych bohaterów - trzech młodych mężczyzn Michaela, Nicka i Stevena, mieszkających w małym mieście w Pensylwanii. Steven przed wyjazdem bierze ślub ze swoją ciężarną dziewczyną - Angelą. Przyjęcie weselne jest jednocześnie przyjęciem pożegnalnym dla trójki bohaterów. Wietnam zmieni ich nie do poznania, pojmani przez Vietcong zmuszeni będą do grania w rosyjską ruletkę między sobą, wydarzenie to na zawsze odmieni ich losy. "Łowca Jeleni" to film do głębi humanistyczny, razem z bohaterami będziemy próbowali zrozumieć, jak wydarzyło się to wszystko, jak to możliwe, że ktoś wyrwał im najlepsze lata życia, na zawsze odebrał im szczęście. Nie każdy z nich odnajdzie się w realiach, które zastaną go po powrocie do domu, do normalności, do rzeczywistości.
Holocaust to niewątpliwie największa tragedia, jaka spotkała ludzkość na całej drodze jej istnienia. Postać spokojnie krocząca w czarnym mundurze z trupią czaszką wpiętą w wojskową czapkę to namacalny symbol zła ostatecznego. Temat tak delikatny powinien być równie delikatnie potraktowany. Któż nadawał się do tego lepiej niż wirtuoz X Muzy, Steven Spielberg? "Lista Schindlera" to film opowiadający historię Oscara Schindlera, niemieckiego przemysłowca, w którego fabryce wykorzystywano ludność żydowską do niewolniczej pracy. Poruszony wszechogarniającym okrucieństwem postanawia ocalić tylu z nich, ilu zdoła. Naprzeciw niemu jednak stanie Amon Goeth (fenomenalny Ralph Fiennes) - ucieleśnienie zła i całej ohydy nazistowskiego reżimu.
Film został nakręcony w czerni i bieli co nadaje mu pewien sznyt dokumentalny, z miejsca przywodząc w myślach skojarzenia z nagraniami archiwalnymi, artystycznie z kolei podkreśla mrok i ślepe bestialstwo całej sytuacji, w której postawiony został główny bohater. Zdecydowanie jest to tytuł, który zasługuje na najwyższe miejsce w każdej liście najlepszych filmów wojennych w historii gatunku.
